நதிகளும் நம் பெருங்கோயில்களும்

முடிவற்ற பொறுமையும் நிகரற்ற ஆளுமையுமாய்
ஒளிரும் மலைகள்
முழுமை நோக்கி விரிந்த மலர்கள்
ஒளி விழைந்து நிற்கும் மரங்கள்
செல்லக் குழந்தைகளாய்த் திரியும் பறவைகள்
கவனிப்பாரற்று வீழ்ந்து கிடக்கும் நதியைத்
தூக்கி எடுத்து மடியில் கிடத்திப்
பாலூட்டிக்கொண்டிருக்கும் தாய்மை

தாகங் கொண்ட உயிர்கள் அனைத்தும்
வந்துதானாக வேண்டிய
தண்ணீர்க் கரைகளையே
தந்திரமாய்த் தேர்ந்துகொண்டு
மறைந்துநிற்கும் வேடர்களைப்போல்
கோயில்கள்

நதியினைக் காண்பதேயில்லை
தீர்த்தயாத்திரை செய்யும் பக்தன்!
மலையினைக் கண்டதுண்டோ
மலர்களைக் கண்டதுண்டோ
கோயில்களுக்குள்ளிருக்கும் குருக்கள்?
மரங்களைக் காண்பதேயில்லை
பறவைகளைக் காண்பதேயில்லை
கோயில் பரிபாலனம் செய்யும் அரசு.
மனிதனைக் கண்டதுண்டோ
மெய்மையைக் கண்டதுண்டோ
பக்தி மேற்கொண்டு அலையும் மனிதன்?

ஆற்றங்கரையின் மரமாமோ
தீர்த்தக்கரையின் கோயில்?