மீண்ட நட்பு

பெரும்பேறொன்றின் அருட்கொடையோ
இந்த மாலை அமைதி இருக்கை?
எந்த பீடத்தையும் அவாவிச் சலிக்காத
பெரும்பீடம்

இது யார் வீட்டு முற்றத்தில்
யார் தந்த இருக்கை?
என்னுடன் உரையாட
எதிரே ஒரு பெருவெளி.
அவனும் நானுமன்றி யாருமில்லை இப்போது
அனந்த கோடி ஆண்டுகளாய்த் தொடர்ந்துவரும் நட்பில்
பேசி முடித்த உரையாடலின் மவுனமுடிவோ
இடைவெளியோ இந்த அமைதி?

என்னைப் புகழ்ந்தவைதான் அச்சொற்கள் எனினும்
என் காகிதக் குப்பைகளுக்குள் ஒருநாள்
நான் அலட்சியமாய் விட்டெறிந்த
அந்த எழுத்துக்களைத் தீட்டிய முகம்
அறியப்படாத உன் முகம்தான் என்பதை
ஒரு மரணப்படுக்கையின் போது அறிந்து துடித்தேன்...
அது ஒரு பழைய கதை