உறி வெண்ணெய்

குடிசையின் கந்தல் ரூபங்கொண்டது
ஒளிவெளி

சூரியனாய் நக்ஷத்ரங்களாய்
உட்சுடரும் பால்வெளி
குடிசையின்
கந்தல்கள் வழியாய் மாத்ரம்

அந்த சூர்ய நக்ஷத்ரங்கள் வழியாய்
பிரவஹிக்கும் பால்வெளி வெள்ளம்
உள் நிரம்பி
தன் அலைக் கரங்களால்
என் படுக்கையை ஏந்தித்
தாலாட்டத் தொடங்கிற்று

நான் என் தூக்கத்தை மூடிவிட்டு
கண்களைத் திறந்து
கதவைத் திறந்து
-இதுவரை சரிதான்
புறம் வந்தால் – அதுதான் தப்பு

கறைபட்டுப் புரளும் வெளி
கண், உதடுகளிலே
ஒளி வெண்ணெய் சிரிக்கும்
திருட்டுக் கண்ணனாக
முழிக்கும் உலகம்

பெருநிலை நோக்கிக்
கனன்றசையும் உறி வெண்ணெயாக
என்னுள் தொங்கும் ஒரு சுடர் ஒளி